Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Alain de Benoist-ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΣΤΑ ΟΡΘΑ

Ο σκοπός της ζωής είναι να δίνει κανείς μια μορφή στον εαυτό του και συγχρόνως να δίνει μια μορφή και στον κόσμο.Αν ο θάνατος κρίνεται το χειρότερο απ’ όλα, καλύτερα να λιποτακτήσει κανείς παρά να πάει να πολεμήσει, αν όμως η ατίμωση κρίνεται χειρότερη από το θάνατο, πρέπει να γίνει το αντίθετο.Σε κάθε παρούσα στιγμή αναβιώνει ολόκληρο το παρελθόν και περιέχει το δυναμικό ολοκλήρου του μέλλοντος.Ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος να είναι ή να μην είναι το θέατρο ενός ορισμένου αριθμού παρορμήσεων, αλλά είναι ελεύθερος να επιλέξει το αντικείμενο προς το οποίο θα ενεργοποιηθούν οι παρορμήσεις του.Ο άνθρωπος μπορεί πάντα να αυτοαμφισβητείται. Δεν «είναι». Γίνεται. Είναι πάντα ατελείωτος. Δεν δημιουργείται μια και καλή. Συνεχίζει συνεχώς να δημιουργεί τον εαυτό του. Αυτό είναι το μυστικό της υπεροχής του αλλά και της μεγαλύτερης ευθραυστότητάς του· μπορεί, κάθε στιγμή, να χάσει τον ανθρωπισμό του κατά τον ίδιο τρόπο που μπορεί να προικισθεί με υπερανθρωπισμό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συλλογικά κεκτημένα· σε κάθε γενιά η κληρονομιά μπορεί να αμφισβητηθεί.Είναι καλό, αυτό που μας επιτρέπει να κτιζόμαστε, σύμφωνα με κανόνες που καθορίσαμε στον εαυτό μας· κακό, αυτό που μας αποσυνθέτει αναφορικά προς τους κανόνες αυτούς.Μόνον αυτός που κυριαρχεί στον εαυτό του μπορεί να του δώσει ψυχή, αυτός που βασιλεύει με απόλυτη εξουσία επί της εσωτερικής αυτοκρατορίας του. Η τιμή δεν είναι τίποτε άλλο, από την πίστη στον κανόνα που έδωσε στον εαυτό του, στην εικόνα που δημιούργησε στον εαυτό του ο ίδιος.Ποια είναι, σήμερα, η κυριότερη απειλή; Είναι η προοδευτική εξαφάνιση της διαφοροποιήσεως του κόσμου. Η ισοπέδωση των ατόμων, η σμίκρυνση όλων των πολιτισμών σ’ έναν «παγκόσμιο πολιτισμό», κτισμένο πάνω σε ότι είναι το ποιο κοινό.Πρέπει κανείς όχι μόνο να «σέβεται τους άλλους», αλλά να υποβοηθά παντού την πιο νόμιμη επιθυμία που μπορεί να υπάρξει: την επιθυμία να εκδηλώσει μια προσωπικότητα διαφορετική από κάθε άλλη, να υπερασπίσει μια κληρονομιά, να αυτοκυβερνηθεί σύμφωνα μ’ αυτό που είναι ο καθένας.

1 σχόλιο:

  1. Θα ήθελα να τροφοδοτήσω με λίγο παραπάνω προβληματισμό το εξόχως ενδιαφέρον αυτό κείμενο. Βλέπω μια αντίφαση στο χωρίο “Ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος να είναι ή να μην είναι το θέατρο ενός ορισμένου αριθμού παρορμήσεων, αλλά είναι ελεύθερος να επιλέξει το αντικείμενο προς το οποίο θα ενεργοποιηθούν οι παρορμήσεις του” με το “Μόνον αυτός που κυριαρχεί στον εαυτό του μπορεί να του δώσει ψυχή, αυτός που βασιλεύει με απόλυτη εξουσία επί της εσωτερικής αυτοκρατορίας του”.
    Η αξιωματική παραδοχή της εκδήλωσης παρορμήσεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι ουτοπία η κυριαρχία του ατόμου στον εαυτό του. Γιατί η παρόρμηση είναι μια στιγμή αδυναμίας. Είναι η στιγμή εκείνη που το άτομο χάνει τον εκούσιο και συνειδητό έλεγχο της συμπεριφοράς του και διολισθαίνει σε πράξεις που υπαγορεύονται από την παρόρμηση αυτή.
    Συμφωνώ πλήρως ότι η παγκοσμιοποίηση υποσκάπτει την ποικιλομορφία που έχει χτίσει η ανθρωπότητα. Προβληματίζομαι έντονα όμως πάνω στον τρόπο που μπορεί να ανασχεθεί η εξέλιξη αυτή. Σήμερα έχουν πάψει να υπάρχουν οι παράγοντες που ευνοούν την ποικιλομορφία. Ο απομονωτισμός που επέτρεπε σε κάθε χώρα (ακόμη και σε κάθε διαμέρισμα μιας χώρας) να χτίζει το ιδίωμα της έχει πάψει να υφίσταται. Η μετακίνηση πληθυσμών είναι πολύ ευκολότερη, τα μέσα ενημέρωσης ισοπεδώνουν τα βιώματα και η εκβιομηχάνιση εκμηδενίζει την λαϊκή δημιουργία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή